Op donderdag 12 december 2002 zijn Oostenrijk en Zwitserland gekozen door de UEFA als gastlanden voor het EK 2008. Het was voor de tweede keer in de geschiedenis van het Europees Kampioenschap voetbal dat twee landen samen een eindtoernooi mochten organiseren. Na Nederland en België in 2000, hadden nu Oostenrijk en Zwitserland de eer om dit te organiseren. Deze twee landen waren gekozen uit in totaal zeven andere kandidaten! Veel landen stonden te trappelen om de Europese kampioenschappen binnen te halen. Vooral kleinere landen zagen hierin hun kans om nieuwe stadions te realiseren (minimumcapaciteit 30.000), hun infrastructuur te verbeteren en, sportief gezien, bij voorbaat al zeker te zijn van deelname. Afgezien van de mogelijke miljoenen die er direct en indirect (economisch) mee te verdienen waren.

De kleinere landen waren niet in staat om zo’n groot evenement alleen te organiseren, zodat het steeds vaker in combinaties gezocht werd.

Alleen Rusland en Hongarije probeerden het solo; de overige kandidaten waren de tweetallen Oostenrijk/Zwitserland, Griekenland/Turkije, Schotland/Ierland, Kroatië/ Bosnië-Herzegovina en zelfs een kwartet: Zweden/Denemarken/Finland/Noorwegen.

Oostenrijk/Zwitserland had vanaf het begin de beste papieren. Naast de centrale ligging en de korte afstanden hadden beide landen een redelijke infrastructuur en uit vroegere decennia een rijke voetbalhistorie. Zwitserland had in 1954 een legendarische WK georganiseerd, maar dat was al meer dan een halve eeuw geleden, toen zo’n evenement minder om het lijf had. Onder het motto Football’s best – close to you waren de landen onder de bondsvoorzitters Ralph Zloczower (Zwitserland) en Friedrich Stickler hun campagne voortvarend gestart. Ook politiek hadden de Alpenlanden weinig problemen, alleen sportief stelden de twee weinig voor.

Van de concurrenten hoorde Rusland tot de belangrijkste, maar de inval in Tsjetsjenië, de invloed van de Russische maffia en de enorme afstanden waren behoorlijke minpunten. Het Scandinavische kwartet was favoriet bij de Zweedse UEFA-voorzitter Johansson maar Zweden was in 1992 nog aan de beurt geweest en dan was er nog de moeilijkheid dat de UEFA maximaal twee landen direct toeliet tot de eindronde.

Bij Schotland/Ierland ontbrak ondersteuning van de Ierse overheid en leek ook de Schotse bevolking niet enthousiast, ondanks de aanwezigheid van goede stadions in Glasgow en Edinburgh.

De overige kandidaten waren niet veel meer dan outsider. In Hongarije ontbrak het aan goede infrastructuur, bij Griekenland/Turkije en Kroatië/Bosnië-Herzegovina speelden politieke aangelegenheden een te grote rol, naast de zich regelmatig misdragende supporters.

Bij de keuze waren de bezoeken van het Executive Comittee van de UEFA van belang en daarnaast een uitgebreide lobby en een presentatie van de organisatie en financiële middelen. Uiteindelijk werd op 12 december 2002 in Nyon gekozen voor de combinatie van Oostenrijk/Zwitserland, tot grote vreugde van beide landen. Het was een enorme stimulans om de twee op een hoger voetbalplan te krijgen.

De voetbalwedstrijden zijn in acht stadions gespeeld. Zowel in Oostenrijk als Zwitserland zijn vier stadions gebruikt voor de wedstrijden. In Oostenrijk werden de wedstrijden gespeeld in Innsbruck, Klagenfurt, Salzburg en Wenen. In Zwitserland waren dat Basel, Bern, Genève en Zürich. De wedstrijden vonden plaats van 7 tot 29 juni 2008.

Oostenrijk

Het beste resultaat van Oostenrijk op een internationaal toernooi, was het bereiken van de tweede ronde op het WK van 1978 en het WK van 1982. Vele kenners refereren echter het meest naar de succesjaren in de jaren dertig en vijftig.
De Oostenrijkse Voetbal Bond (ÖFB) werd in 1904 opgericht. Een jaar later sloot deze zich aan bij de FIFA. Vervolgens werd de sport meer en meer populair, en dat leidde tot gloriejaren in de jaren dertig. De volgende glorietijd was in de jaren vijftig, onder leiding van sterren als Ernst Ocwirk en Ernst Happel.
De grootste Oostenrijkse sterren waren spitsen. Hans Krankl, vijf keer topscorer in Oostenrijk, en één keer in Spanje, won tevens de Gouden Schoen, voor topscorer in Europa. Anton 'Toni' Polster is Oostenrijks topscorer aller tijden met 44 doelpunten in 95 wedstrijden, waarmee hij tevens de speler is met de meeste interlands voor Oostenrijk op zijn naam.

In de jaren tachtig en negentig raakte het Oostenrijkse voetbal danig in verval, met als dieptepunten een 0-1 nederlaag in 1990 tegen de Faeröer en het unieke 9-0 verlies tegen Spanje (27 maart 1999).

Daarna werd meer aandacht besteed aan de jeugd, wat resulteerde in een vierde plaats bij het WK-onder 20 jaar in 2006.

Zwitserland

De Zwitserse Voetbal Bond (SFV-ASF) concentreert zich vooral op de jeugd, wat onder andere tot uiting kwam in succes op het EK onder-17 in 2001/2002. Het eerste succes van Zwitserland op internationaal niveau dateert al uit 1924, toen zij in de finale van de Olympische Spelen in Parijs verloren van Uruguay.
In 1954 organiseerde Zwitserland al het Wereldkampioenschap, maar daar werden zij in de kwartfinale uitgeschakeld door...Oostenrijk! In het recente verleden heeft Zwitserland deelgenomen aan het WK 1994 en het EK 1996, maar helaas voor de fans met weinig succes. Ook in 2004 in Portugal waren ze erbij, maar het team wist slecht één puntje te bemachtigen. Hoopgevend voor Zwitserland is echter wel dat het team onder-19 in 2002 het EK onder-19 won en dat het team onder-21 in 2002 de halve finales wist te bereiken op het EK onder-21!

De loting

Een sensatie kwam uit de koker: de finalisten van het WK 2006 bij elkaar in een groep, waar ook Schotland en Oekraïne nog in zaten. Niemand zou de dramatische eindstrijd met de kopstoot van Zidane tegen Mazzerati ooit vergeten.

Daarnaast in groep 6 Zweden, Denemarken en Spanje bij elkaar en in groep 7 Nederland, Roemenië en Bulgarije. In beide gevallen moest er een regelmatige deelnemer aan de eindrondes afvallen.